Bu gün gene üzücü birşey daha öğrendim. Daha doğrusu yaptığım fedakarlığı, sevgimi hiçbir duygumu O' nun hak etmediğini öğrendim. Meğer ne kadar safmışım. Ne de çabuk inanırmışım ben insanlara... Sevgili Çikolatacı Ablam boşuna söylemiyormuş :'' İnsanlara önce bir tanıma süresi ver '' diye. Ne kadar çok bağlamışım kendimi O' na. Sanki beni; bütün hayallerime O kavuşturacakmışcasına, sanki bütün sorunlarımı O çözecekmişcesine.Keşke unutup, bırakıp gitmek, hiçbirşey olmamış gibi davranmak da bağlanmak kadar kolay olsa.
Şu anda Vega' dan 'Elimde Değil' i ' dinliyorum. Ne güzel demiş Özge Ablamız:
Yalansan yalanı severim...
Ben yorgun sen güzelsin...
Vazgeçmem gerektiğini, O' nu düşünmemem gerektiğini ve O' nunla yaşadıklarımızı silip atmam gerçeğini yok saymak istiyorum. Ama sonradan aklıma ''kendim'' geliorum. Neden sonradan? lk aklıma gelen ben olmalıyken neden O? Bir anda nasıl da hayatımın odak noktası olabiliyor... Bunu hak etmiyor bile.Bunu hak etmediğini bildiğim, düşündüğüm halde hala neden O' nu düşlünüyorum:(...
Artık ne yazacağımı şaşırdım.Kalemi çeviriyorum, dakikalarca hatta saatlerce O' nu düşünüyorum. Her kapıdan ses gelişinde bakıyorum belki O gelir diye... Ama yok işte... Bundan sonra yanıma gelmeyecek, aramayacak, mesaj atmayacak, yüzüme bile bakmayacak :::( Neden mi? İnanın bende öğrendiğimde hemen bunu yazacağım.
Resimlerini, numaralarını, O ' na yazdığım sayfalarca yazıları her her şeyi yok ettim... Umarım O' nu da hayatım da yok edebilirim. Yanlız kendime sadece bir tek resim bıraktım.O resmide de elimde olan imkanlarla ikimizi bir arada tuttum...Tekrar UMARIM ki bir an önce konuşur ve her şeyi hallederiz...
Ben senin sebebine kaldım İstanbullar da kaldım İSTANBUL...